یاسمن، متولد سال ۱۳۷۴، در سال ۲۰۱۴ با ویزای دانشجویی وارد استرالیا شد.تجربه وی از زندگی در این کشور بعنوان دانشجوی خارجی از زبان او شرح داده شده است:
تصور من از استرالیا
انتظارم از تحصيل در استراليا شبيه فيلمهايی كه در مورد كالج های آمريكايی میسازند بود. به آخرين نكته ای كه توجه میکردم، بخش آکادمیک اين تجربه بود و تصورم از دانشگاه به کمپ های مختلف و فستيوال های تابستانی خلاصه می شد. همه ترسم هم از اخت نشدن با دانشجوهای به اصطلاح بومي یا همون Local بود.
خب هیچ کدوم از تصورات من نزديك به واقعيت نبودند. در اولين روز دانشگاه با سيلی از دانش آموزان مهاجر مثل خودم آشنا شدم. طوری كه در يك لحظه میشد ٣ يا ٤ زبان مختلف رو با هم بشنوی.
سیستم دانشگاهی استراليا
خب من آیلتس ۶ رو داشتم. برای همين بدون حضور در كلاس های ELICOS مستقیم وارد دانشگاه شده بودم. هفته اول يا Orientation Week برای ما دانشجو های مهاجر بيشتر حالت معارفه بود و همه اساتيد به علاوه دانش اموزان راهنما يا Mentors در حال كمك كردن به ما تازه وارد ها بودند. اغلب دانشكده های استراليا به شدت بزگ هستند و پيدا كردن كلا س ها خودش به تنهايی يه كلاس نياز داشت.
كلاس های من به عنوان دانشجوی ليسانس حسابداری یا Accounting به دو گروه Tutorial و Lectures تقسيم میشدند. در واقع Lecture ها به اين صورت هستند كه استاد يا Lecturer به مدت تقريبی ٢ ساعت راجع به مبحث صحبت می كنه و اين صحبت ها ضبط و روی سايت دانشگاه آپلود ميشه.
در كلاس های Tutorial كه كوتاه تر هستند، مشاركت دانشجوها بیشتره و سوالات پاسخ داده میشه. معمولا هر درس يك Lecture و يك Tutorial رو شامل ميشه. به عنوان دانشجوی خارجی، ما موظف بوديم ظرفيت كامل دروس رو انتخاب كنيم كه شامل ٤ درس يا يونيت ميشه.
فرق بزرگ تحصيل در استراليا برای من، سخت گیرتر بودن اساتيد نسبت به ایران بود به خصوص برای دانش آموزان خارجی كه حتما حضور و غياب میشدند. از يك طرف به خطر افتادن ويزای دانشجويیم در صورت پاس نكردن بيش از ٢ درس، از طرفی هزينه زيادی كه پدرم برای هر يونيت متحمل شده بود.
این قضیه منی كه تو ايران يكی در ميون سر كلاس ها حاضر می شدم رو تبديل به دانشجويی منضبط كرده بود. در واقع اين ديسيپلين رو نياز داشتم. حقیقتش تا اون موقع، خانواده حسابی لوسم كرده بود.
اكثردروس، Assignment یک و دو رو شامل میشن، كه اگه فكر كردين کار یک شب درس خوندنه، سخت در اشتباهين.
محل زندگی من
شب های تحويل Assignment كتابخونه دانشكده تا صبح پر از دانشجو ها بود. من ترجيح میدادم در يونيت كوچكی كه نزديك به دانشكده اجاره كرده بودم با تمركز از آخرين فرصت هام برای گرفتن يكی دو نمره بيش تر در تكاپو باشم.
آپارتمانی با يونيت های كوچک اما بسيار تميز و نوساز بود كه به علت اجاره كمتر و نزديكی به Uni Campus اكثرا توسط دانشجو ها اجاره ميشد.
آپارتمان كوچكم، با اينكه با خونه ما تو تهران قابل قياس نبود، به من حس استقلال ميداد. مكان دنجی كه با سليقه من دكور شده بود و تراس پر گل و گياهم، كه با حقوق هر هفته ام که از كار پاره وقتم نصيبم ميشد، براش يك گلدون تازه ميخريدم، به من انگیزه ميداد.
عادت کردن به شرایط زندگی در استرالیا
كم كم دوستانی پيدا كردم كه حس غربت رو برام كمرنگ می كردن و در صورت بازديد مادر و پدر يكی از ما، بقيه هم از چند وعده غذای ايرانی بی نصيب نميموندن.
سال اول دانشگاه رو با Distinction (نمره های بين ٧٠ تا ٧٩ از ١٠٠) پشت سر گذاشتم و كلی به خودم افتخار كردم كه يك سال تمام با كار نيمه وقت، وظايف خونه و از همه مهم تر درس خوندن به يك زبون جديد از پس زندگیم براومدم.
حالا تعطيلات كريسمس كه در استراليا با تعطيلات تابستانی همزمانه از راه رسيده بود. منم هيجان زده بودم و بارم رو بستم كه برم ايران و حسابی خستگی در كنم. به فكر كار و درس مشق و غذا پختنم نباشم. ٣ ماه ايران بودم. با اينكه خيلی بهم خوش گذشت حس ميكردم دلم براي نظم و كيفيت زندگیم هم تنگ شده. حالا ديگه موضوعاتی چون رانندگيهای بی قانون، طرز برخورد آدم ها، نقض حق و حقوقم و … كه در گذشته برام عادی بودند، به سادگی برام قابل درك نبودند.
بعد از فارغ التحصیلی
سه سال به همين روال گذشت و من واقعا عوض شده بودم. اعتماد به نفس داشتم و از لحاظ ارتباط برقرار كردن بسيار راحت تر از اوايل بودم. اين تغييرات در مصاحبه های شغلی به كمكم آمدند. برخلاف انتظارم خيلی زود در شركت معتبری با درآمد نسبتا خوب ۵۵۰۰۰ دلار در سال (حدود ماهانه ۳۷۰۰ دلار استرالیا بعد از مالیات)، اولين كار حرفه ای خودم رو شروع كردم. همزمان با شروع كارم وقتی كه خيالم از بابت هزينه هام راحت شد، برای ويزاي دائم هم اقدام كردم. تقريبا يك سال بعد با تكميل كردن مدارك ، ويزا رو دريافت كردم.
کلام آخر
شايد سخت ترين بخش اين پروسه نمره آیلتس بود، مخصوصا Writing که ٢ بار امتحان دادم و هر بار فقط در بخش نوشتاری نمرم از ٧ كمتر ميشد. تا اينكه بار سوم اعتراض دادم و خوشبختانه اعتراضم قبول شد.
مهاجرت نقطه عطف زندگی من بود، شايد اگه اين تصميم رو اون زمان نميگرفتم تا آخر عمر افسوس مي خوردم. البته هنوزم دلم برای ايران و تمام نوستالژی هاش تنگ ميشه اما خوشبختانه به واسطه كارم همش در رفت و آمدم.